قطعه
قصه ی پر کشیدنت هر که شنید پر کشید
جام فراق و درد را هر که چشید سر کشید
حسن جان!: واکنون دو بهار از آن خزان تو می گذرد، دو سال است که بدون تو بودن را تجربه می کنیم و آدمی در این سرای گذر چه می داند که چه پیش می آید او را ؟!
همین قدر بس که شایسته است راضی به رضای دوست بود که هر چه از دوست می رسد نیکوست .
وقتی به یاد گذشته هایت و زندگیت،که بسان عمر پرستو کوتاه بود می نگرم دو چیز از جمله خصلت هایت بیشتر مرا مجذوبت می کند یکی این که هیچادامه مطلب...